سال روز شهادت موسی بن جعفر الکاظم علیه‌السلام رو تسلیت عرض می‌کنم.
قصد داشتم یکی دو حدیث خوب از اون حضرت نقل کنم که لازم دیدم نکته‌ای مرتبط با وبلاگ رو متذکر بشم.

بسیاری از افراد که دم از محدودیت‌های متعه در احادیث می‌زنند، منظورشان همان حدیثی است که از همین امام همام نقل شده خطاب به وزیر هارون‌الرشید که: «تو را با متعه چه کار؟ متعه برای کسی است که خدا او را با دائم بی‌نیاز نکرده»
و متاسفانه ابعاد فاجعه تا به حدی است که افرادی چون مطهری و قابل و ... هم بدان استناد می‌کنند.

که خب پاسخ‌های کافی به کسانی که به این افراد در مطالب زیر قبلا داده شده:

• پرسش و پاسخ 11: متعه و متأهلی
• یک نمونه حدیث موثق خلاف این حرف که متعه مربوط به زمان نیاز است

و اما سخنانی از آن امام عزیزمان به نقل از کتاب تحف‌العقول:

1. در نامه‌ای به حضرت اینگونه خدا را ستوده بودم:
   الحمدلله منتهی علمه ::: شکر خدا را تا آنجا که علم خدا هست
   حضرت پاسخ داد که: نگو «تا آنجا که علم خداست» بلکه بگو «تا آنجا که رضای خداست»
   (مشابه این حدیث عبارت از حضرت رضا هم نقل شده. ظاهرا منظور حضرت آن است که تعبیر مذکور موجب تداعی مرزی برای علم خدا می‌شود که صحیح نیست)
2. مردی از آن حضرت معنای «جواد» را پرسید.
   (جواد=بخشنده. پرسش‌گر پرسید که بخشنده چه کسی است؟)
   حضرت فرمود: دو حالت دارد. اگر در مورد مخلوقات می‌پرسی، جواد کسی است که آنچه را خدا بر او لازم کرده، بپردازد...
   اما اگر منظورت در مورد خالق است، او جواد است وقتی عطا کند و جواد است وقتی منع کند...
3. بپرهیز از اینکه در راه اطاعت خدا چیزی را منع کنی که دو برابرش را در معصیت او صرف خواهی کرد.
   (بسیار عجیب. برخی منظور را مال دانسته‌اند اما به نظر نمی‌آید که عبارت حضرت منحصر به آن باشد و مثلا شامل «وقت» و «نیرو» و «آبرو» و ... نیز هست)
4. المومن مثل کفتی‌المیزان کلما زید فی ایمانه زید فی بلائه
   مومن همانند دو کفه ترازو، هر چه بر کفه ایمان‌ش اضافه شود، بر مقدار بلایش نیز اضافه می‌شود. (این هم جای تامل داره برای ما)
5. زمانی که مردم گناهانی مرتکب شوند که تابحال انجام نمی‌داده‌اند، خدا بلاهایی را بر آنها حادث می‌کند که آمادگی آن را نداشته‌اند.
6. به خدا قسم «معونه به قدر مئونه» و «صبر به قدر مصیبت» نازل می‌شود.
   (رزق به اندازه نیاز روزانه خانواده نازل می‌شود)
   و کسی که میانه‌روی کند و قناعت نماید، نعمت بر او باقی بماند و کسی که تبذیر و اسراف کند، نعمت از او زائل می‌شود...
   و هرگاه خدا بخواهد به مورچه شر برساند، به او دو بال می‌رویاند تا پرواز کند و پرنده او را بخورد!

پی‌نوشت: عمدا حدیث 4 و 5 و 6 رو پشت سر هم آوردم.