شاید دوستانی که منو از نزدیک می‌شناسند، این حرف من براشون تکراری باشه.
با اقوام کرد و لر و ترک و عرب و هندی و پاکستانی و ... رفت و آمد داشتم و خب هر کدوم یه سری خوبی‌ها درشون پررنگ‌تره. یکی از صفات خوب عرب‌ها اطعام (غذا دادن) هست که به نسبت سایر کسانی که باهاشون دوست بودم، بارزتر بوده.
مهم‌ترین فوایدی که در احادیثی با موضوع اطعام وعده داده شده؛
یکی «زیاد شدن رزق» هست و دیگری «مغفرت گناهان»
برای هر کدوم از این دو چندین حدیث دیده‌ام. تبرکا یک حدیث صحیح از کتاب شریف کافی نقل می‌کنم که متضمن هر دو وعده بالا هست:
یکی از یاران امام صادق می‌گوید:
در محضر امام بودیم که اصحاب از گروهی یاد کردند. من گفتم: به خدا قسم هیچ صبح و شبی غذا نمی‌خورم مگر آنکه دو یا سه نفر یا کمتر یا بیشتر از آنها با من هستند (و همیشه آنها مهمان سفره من هستند)
امام فرمودند: نیکی آنها به تو، بیش از نیکی تو به آنهاست!
من گفتم: چطور؟! من از غذای خود به آنها می‌دهم و از ثروت خودم به آنها می‌بخشم و خادم من برای آنها خدمتگزاری می‌کند.
امام فرمودند: وقتی پیش تو می‌آیند، رزق کثیر خدا را بر تو وارد می‌کنند و وقتی می‌روند، با مغفرت و آمرزش تو بیرون می‌روند.
الکافی6/284: عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ قَیْسٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ ذَکَرَ أَصْحَابُنَا قَوْماً فَقُلْتُ وَ اللَّهِ مَا أَتَغَدَّی وَ لَا أَتَعَشَّی إِلَّا وَ مَعِی مِنْهُمُ اثْنَانِ أَوْ ثَلَاثَةٌ أَوْ أَقَلُّ أَوْ أَکْثَرُ فَقَالَ فَضْلُهُمْ عَلَیْکَ أَکْثَرُ مِنْ فَضْلِکَ عَلَیْهِمْ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ کَیْفَ ذَا وَ أَنَا أُطْعِمُهُمْ طَعَامِی وَ أُنْفِقُ عَلَیْهِمْ مِنْ مَالِی وَ یَخْدُمُهُمْ خَادِمِی فَقَالَ إِذَا دَخَلُوا عَلَیْکَ دَخَلُوا مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالرِّزْقِ الْکَثِیرِ وَ إِذَا خَرَجُوا خَرَجُوا بِالْمَغْفِرَةِ لَکَ.
* * * * * * *
نمی‌خواهم مقایسه کنم اما؛ نیازهای طبیعی و اولیه انسان محدود به خوردن و آشامیدن نیست و اگر به احادیث باب «رفع نیاز مومن» هم نگاهی کنیم می‌بینیم که اگر کسی سایر نیازها (خصوصا اونی که مرتبط با وبلاگ ماست!) رو برطرف کنه، هم از لطف بی‌دریغ خدا بی‌نصیب نمی‌مونه کما اینکه بنده یکی از مصادیقش هستم! گفتن «ماشاءالله» فراموش نشود 
