امروز یک روحانی در رادیو اشاره به حدیثی از امام جواد کرد که ایشون برخی دشمنان رو لعن کرده و ...
تاکید اون روحانی بر «بصیرت امام»! بود و کمی بحث بوی س‍ی‍اس‍ی می‌داد اما من می‌خوام با ذکر کامل این حدیث، به نکته‌ای دیگه از اون تاکید کنم. متن کامل این روایت رو از رجال کشّی در زیر می‌بینید:
عن علی بن مهزیار قال سمعت أبا جعفر علیه‌السلام یقول و قد ذکر عنده أبو الخطاب: لعن الله أبا الخطاب و لعن أصحابه و لعن الشاکین فی لعنه و لعن من قد وقف فی ذلک و شک فیه ثم قال: هذا أبو الغمر و جعفر بن واقد و‌هاشم بن أبی‌هاشم استأکلوا بنا الناس و صاروا دعاة یدعون الناس إلی ما دعی إلیه أبو الخطاب لعنه الله و لعنهم معه و لعن من قبل ذلک منهم یا علی لا تتحرجن من لعنهم لعنهم الله فإن الله قد لعنهم ثم قال قال رسول الله من تأثم أن یلعن من لعنه الله فعلیه لعنة الله.
از فردی به نام اباالخطاب نزد امام یاد شد. (ظاهرا منظور رئیس فرقه خطابیه است. بیشتر...)
امام فرمود لعنت خدا بر او و هم‌نشینان‌ش و کسی که در لعن او شک کند.
سپس گفت: فلانی و فلانی و فلانی به نام ما مردم را چپاول می‌کردند اما مردم را به سوی اباالخطاب (دشمن ما) فرا می‌خوانند...
پی‌نوشت: تقیه امام جواد علیه‌السلام نیز جالب است؛ ببینید. باید از ایشان یاد گرفت و الا چند مثال می‌زدم که چگونه به نام اهل‌بیت می‌توان از مردم خورد اما آب به آسیاب دشمنان آنها ریخت.