یادم می‌آید جایی می‌خواستم در مورد حضرت زهرا چهار کلمه حرف بزنم. کمی در ذهنم جستجو کردم که چه بگویم و کدام ویژگی زندگی ایشان در ذهنم پررنگ‌تر است. دیدم که از منظر عبادت (خصوصا نماز و دعا) کم‌تر صحبتی در مورد ایشان می‌شود و هم این امر (عبادت) در زمان ما بسیار کمرنگ‌تر از قبل شده و غالب مردم حاضرند هر روز ساعت‌ها پای کامپیوتر باشند یا وقتشان را به انحاء دیگر سپری کنند اما حاضر نیستند دو دقیقه در ادامه نماز با دعایی خدا را مخاطب قرار دهند و توجه و یاد بیشتری نسبت به خدا نمایند.
یکی از القاب آن حضرت «عابده» است؛ عبادت کننده.
راکعه، ساجده، صوّامه، قوّامه (اهل رکوع و سجده ، اهل روزه زیاد، بسیار قیام کننده) از دیگر القاب ایشان است.
علاوه بر کثرت عبادات، آن حضرت به مساله «زمان‌شناسی» در عبادت هم اهمیت می‌دادند و لحظات خاصی چون «هنگام غروب خورشید»، «شب قدر»، «شب جمعه»، «عصر جمعه» و ... را از دست نمی‌دادند. همچنین عبادت ایشان در آن حد از «اخلاص» بود که برخی آیات سوره انسان درباره ایشان نازل شد. (انما نطعمکم لوجه الله)
طبق حدیثی که به عنوان حسن ختام بدون ترجمه نقل می‌کنم، خداوند پس از مشاهده عبادت عجیب فاطمه و خشیت و اخلاصش، وعده ایمنی از آتش را برای پیروان ایشان می‌دهد.
این حدیث کاملا متناسب با این ایام حزن‌انگیز پس از رحلت پیامبر است؛
امالی صدوق 175: پیشگویی پیامبر درباره آنچه بعد از رحلتش برای اهل‌بیتش اتفاق می‌افتد ... أما ابنتی فاطمة، فإنها سیدة نساء العالمین من الأولین والآخرین وهی بضعة منی وهو نور عینی وهی ثمرة فؤادی وهی روحی التی بین جنبی وهی الحوراء الإنسیة. متی قامت فی محرابها بین یدی ربها جل جلاله زهر نورها لملائکة السماء کما یزهر نور الکواکب لأهل الأرض ویقول الله عز وجل لملائکته: یا ملائکتی، انظروا إلی أمتی فاطمة سیدة إمائی، قائمة بین یدی ترتعد فرائصها (لحمة بین الکتف والصدر) من خیفتی، وقد أقبلت بقلبها علی عبادتی، أشهدکم أنی قد أمنت شیعتها من النار.
وإنی لما رأیتها ذکرت ما یصنع بها بعدی، کأنی بها وقد دخل الذل بیتها وانتهکت حرمتها وغصبت حقها ومنعت إرثها وکسر جنبها وأسقطت جنینها وهی تنادی «یا محمداه» فلا تجاب وتستغیث فلا تغاث. فلا تزال بعدی محزونة مکروبة باکیة. تتذکر انقطاع الوحی عن بیتها مرة وتتذکر فراقی أخری وتستوحش إذا جنّها اللیل لفقد صوتی الذی کانت تستمع إلیه إذا تهجدت بالقرآن. ثم تری نفسها ذلیلة بعد أن کانت فی أیام أبیها عزیزة، فعند ذلک یؤنسها الله تعالی ذکره بالملائکة، فنادتها بما نادت به مریم بنت عمران. فتقول: یا فاطمة «إن الله اصطفاک وطهرک واصطفاک علی نساء العالمین» یا فاطمة «اقنتی لربک واسجدی وارکعی مع الراکعین» ثم یبتدئ بها الوجع فتمرض فیبعث الله عز وجل إلیها مریم بنت عمران، تمرضها وتؤنسها فی علتها. فتقول عند ذلک : یا رب ، إنی قد سئمت الحیاة، وتبرمت بأهل الدنیا، فألحقنی بأبی. فیلحقها الله عز وجل بی، فتکون أول من یلحقنی من أهل بیتی، فتقدم علی محزونة مکروبة مغمومة مغصوبة مقتولة. فأقول عند ذلک: اللهم العن من ظلمها وعاقب من غصبها وأذل من أذلها وخلد فی نارک من ضرب جنبها حتی ألقت ولدها فتقول الملائکة عند ذلک: آمین.