قبلا در این مطلب به طور مستند گفته شد که:
ازدواج مدت‌دار، 7قرن پیش از ظهور اسلام نیز در ایران رواج داشت.
این نکته می‌توان پاسخ خوبی باشد برای کسانی که هویت ایرانی خود را بر اسلام ترجیح می‌دهند و به این بهانه متعه را ناپسند می‌دانند.
همچنین متعه در دوران پیش از ظهور اسلام (جاهلیت) هم معروف بود که در کتاب «المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام» به آن پرداخته شده است.
در این نکاح، از ابتدا مدت ازدواج معلوم می شد و با اتمام آن مدت، زن و شوهر از هم جدا می‌شدند. به چنین ازدواج موقتی «متعه» می‌گفتند، زیرا به قصد استمتاع از زن (در مدتی مشخص) تحقق می‌یافت. چنان که تاجران و نیز جنگ جویان در سفر، و در مناطقی دور از خانه و وطن، به نکاح متعه می‌پرداختند که وقتی مدت آن پایان می‌یافت، عقد خود به خود فسخ می‌شد.
خلاصه ضرورت وجود ازدواج موقت در جامعه آن‌قدر واضح است که لازمه سلامت جامعه و سوپاپ اطمینانی برای ممانعت از انفجار آن است.