محرم، رجب، ذی‌القعده و ذی‌الحجه 4 ماهی هستند که طبق آیات قرآن، «در نزد خدا» ماه‌های حرام نام دارد و جنگ در این 4 ماه ممنوع است.
این قانون از زمان حضرت ابراهیم تشریع شد و در زمان جاهلیت پیش از اسلام هم مراعات می‌شد و در آن 4 ماه، جنگ‌هایی که گاهی سال‌ها طول می‌کشید، تعطیل می‌شد و مردم به امور زندگی خود می‌پرداختند.
عده‌ای که شاید دلیل «عقلی» بر این حکم نامرتب (سه ما پیوسته و یک ماه جدا) نمی‌یافتند یا شاید هم مصلحت نظام‌شان را در گردن‌نهادن به این حکم الهی نمی‌دیدند، قانونی به نام «نسئ» را تصویب کردند. «نسئ» به معنای «تاخیر انداختن» است. آنها حرمت یک ماه حرام مثل «محرم» را به ماهی دیگر (مثلا صفر) منتقل می‌کردند و به جنگ می‌پرداختند! غافل از اینکه قوانین و احکام قاطع الهی نمی‌تواند با مصلحت‌سنجی و خوشآیند یا ناخوشآیندی آن در نزد ما، تغییر کند.
و این آیه درباره همین موضوع نازل شده است:
إنما النسیء زیادة فی الکفر یضل به الذین کفروا یحلونه عاما ویحرمونه عاما لیواطئوا عدة ما حرم الله فیحلوا ما حرم الله زین لهم سوء أعمالهم والله لا یهدی القوم الکافرین
(آیه 37 سوره توبه)
و عبارت «زین لهم سوء اعمالهم» هم هشداری است به کسانی که بخشی از احکام الهی را سبک می‌شمارند و خلاف آن رفتار کردن را از همه جهت خوب و پسندیده می‌انگارند.
«ازدواج موقت» از بارزترین مصادیق اینگونه احکام الهی در زمان ماست.