نقل می‌کند که به امام صادق علیه‌السلام عرض کردم که: من می‌بینم که برخی دوستان ما، مرتکب گناهان هلاک‌کننده می‌شوند.
(ظاهرا منظور سوال کننده، گناهانی است که باعث بدعاقبت شدن فرد می‌شود)

امام فرمود: در مورد دوستان خدا بد مگو. دوستان ما مرتکب گناهانی می‌شوند که مستحق عذاب خدا می‌شوند، اما خدا بدن آنان را مبتلا به یک بیماری می‌کند تا گناهانش از بین برود.
اگر خدا به او عافیت داد (به وسیله بیماری گناهانش را پاک نکرد)، از راه مال او را دچار بلایی می‌کند. (مثلا با از بین رفتن بخشی از اموالش)
اگر خدا مال او را [نیز] سالم نگه داشت، او را با فرزندش دچار بلایی می‌کند.
اگر فرزند خوبی هم به او داده باشد، او را با همسرش دچار بلایی می‌کند.
اگر همسر خوبی هم نصیب او کرده باشد، او را به همسایه بدی که اذیتش می‌کند، مبتلا می‌کند.

و اگر خدا او را از همه ناگواری‌های زمانه معاف کرد، خروج روح از بدن (و جان دادن) ش را سخت می‌کند تا وقتی که به ملاقات خدا می‌رود، خدا از او راضی باشد و بهشت را بر او واجب کند. /پایان حدیث/

التمحیص / حدیث 38 / عن عمر صاحب السابری قال قلت لأبی عبد الله علیه السلام: إنی لأری من أصحابنا من یرتکب الذنوب الموبقة فقال لی: یا عمر لا تشنع علی أولیاء الله، إن ولینا لیرتکب ذنوبا یستحق (بها) من الله العذاب فیبتلیه الله فی بدنه بالسقم حتی یمحص عنه الذنوب، فإن عافاه فی بدنه ابتلاه فی ماله، فإن عافاه فی ماله ابتلاه فی ولده، فإن عافاه فی ولده ابتلاه فی أهله، فإن عافاه فی أهله ابتلاه بجار سوء یؤذیه، فإن عافاه من بوائق الدهور شدد علیه خروج نفسه حتی یلقی الله حین یلقاه وهو عنه راض، قد أوجب له الجنة.