از علامه جعفری می پرسند چی شد که به این کمالات رسیدی ؟!
ایشان در جواب، خاطره زیر از دوران طلبگی تعریف میکنن و اظهار میکنند که هر چه دارند از کراماتی ست که بدنبال این امتحان الهی نصیبشان شده.
ما در نجف در مدرسه صدر اقامت داشتیم . خیلی مقید بودیم که در جشن ها و ایام سرور، مجالس جشن بگیریم ، و ایام سوگواری را هم ، سوگواری می گرفتیم.
... در شب میلاد حضرت زهراء سلام‌الله‌علیها ... آقا شیخ حیدر علی اصفهانی (که معدن ذوق بود و کتابی هم نوشته بنام «شناسنامه خر» و پایه خنده مجلس بود) آمد.
مدیر مدرسه‌مان، مرحوم آقا سید اسماعیل اصفهانی هم آنجا بود. به آقا شیخ علی گفت:
آقا شب نمی گذره، حرفی داری بگو.
ایشان یک تکه کاغذ روزنامه در آورد. عکس یک دختر بود که، زیرش نوشته بود:
«اجمل بنات عصرها» «زیباترین دختر روزگار»
گفت: آقایان من درباره این عکس از شما سوالی می کنم:
اگر شما را مخیر کنند بین اینکه با این دختر بطور مشروع و قانونی ازدواج کنید – از همان اولین لحظه ملاقات عقد جاری شود و حتی یک لحظه هم خلاف شرع نباشد – و هزار سال هم زندگی کنید، با کمال خوشرویی و بدون غصه
یا اینکه جمال علی (ع) را مستحبا زیارت و ملاقات کنید،
کدام را انتخاب می کنید؟
سوال خیلی حساب شده بود. طرف دختر حلال بود و زیارت علی (ع) هم مستحبی.
گفت آقایان واقعیت را بگویید. جا نماز آب نکشید. عجله نکنید. درست جواب دهید.
اول کاغذ را مدیر مدرسه گرفت و نگاه کرد و خطاب به پسرش که در کنارش نشسته بود با لهجه اصفهانی گفت: سید محمد! ما یک چیزی بگوئیم نری به مادرت بگوئی ها؟
معلوم شد نظر آقا چیست! شاگرد اول ما نمره‌اش را گرفت!!!
همه زدند زیر خنده.
کاغذ را به دومی دادند. نگاهی به عکس کرد و گفت:
آقا شیخ علی، اختیار داری، وقتی آقا (مدیر مدرسه) اینطور فرمودند مگر ما قدرت داریم که خلافش را بگوئیم. آقا فرمودند دیگه!
... نفر سوم گفت: آقا شیخ حیدر
این روایت از امام علی (ع) معروف است که فرموده اند «یا حارث حمدانی من یمت یرنی»
(ای حارث حمدانی هر کی بمیرد مرا ملاقات می کند)
پس ما انشاالله در موقعش جمال علی (ع) را ملاقات می کنیم!
باز هم همه زدند زیر خنده
...
واقعا سوال مشکلی بود. یکی از آقایان گفت: آقا شیخ حیدر گفتی زیارت آقا مستحبی است؟ گفتی آن هم شرعی صد در صد؟
آقا شیخ حیدر گفت: بلی
گفت: والله چه عرض کنم (باز هم خنده حضار)
نفر پنجم من بودم
این کاغذ را دادند دست من
دیدم که نمی توانم نگاه کنم
کاغذ را رد کردم به نفر بعدی
گفتم: من یک لحظه دیدار علی (ع) را به هزاران سال زناشویی با این زن نمی دهم
یک وقت دیدم یک حالت خیلی عجیبی دست داد.
تا آن وقت همچو حالتی ندیده بودم.
شبیه به خواب و بیهوشی بلند شدم.
اول شب قلب‌الاسد وارد حجره‌ام شدم
حالت غیر عادی، حجره رو به مشرق دیگر نفهمیدم
یکبار به حالتی دست یافتم
یک دفعه دیدم یک اتاق بزرگی است یک آقایی نشسته در صدر مجلس
تمام علامات و قیافه‌ای که شیعه و سنی درباره امام علی (ع) نوشته در این مرد موجود است
یک جوانی پیش من در سمت راستم نشسته بود
پرسیدم این آقا کیست؟
گفت : این آقا خود علی (ع) است، من سیر او را نگاه کردم.
آمدم بیرون. رفتم همان جلسه. کاغذ رسیده بود دست نفر نهم یا دهم.
رنگم پریده بود. نمی دانم شاید مرحوم شمس آبادی بود خطاب به من گفت: آقا شیخ محمد تقی شما کجا رفتید و آمدید؟
نمی خواستم ماجرا را بگویم. [با خود گفتم] اگر بگم عیششون بهم می خوره
اصرار کردند و من بالاخره قضیه را گفتم و ماجرا را شرح دادم.
خیلی منقلب شدند. خدا رحمت کند آقا سید اسماعیل (مدیر) را
خطاب به آقا شیخ حیدر گفت: آقا دیگر از این شوخی ها نکن! ما را بد آزمایش کردی.
این از خاطرات بزرگ زندگی من است.